Dag 8

Heerlijk geslapen! Het is ongelooflijk, de tip van de eigenaar om me voeten hoog te houden bij het slapen heeft geholpen, me voeten voelen al stukken beter!

Dit is geweldig, gewoon voor een dagje niet haastig de tent opruimen maar gewoon rustig wakker worden, tv kijken en dan om 6 uur naar beneden om wat te eten in het restaurantje dat bij de ryokan hoort.
Ik raak steeds meer gewend aan het Japanse eten en het eten met stokjes gaat al vanzelf. De eigenaar en zijn vrouw maken het eten zelf en het is echt overheerlijk. We raken wat aan de praat en ze leren me wat handige woordjes die ik kan gebruiken. De vrouw van de eigenaar komt aan met een dik logboek en vraagt of ik me naam en gegevens erbij wil zetten. Er staan namen in van pelgrims die hier in de ryokan hebben overnacht. Alle landen staan er zowat in, waaronder ook Nederlanders.

Na mijn spullen te hebben ingepakt en afscheid te hebben genomen van de mensen van de ryokan begin ik rond half 8 te lopen. Ik zowat vanzelf, de rust heeft me echt goed gedaan. Nu moet ik nog 78 km naar Muroto lopen.

Om 10 uur heb ik al 12 km gelopen, dit wordt een top dag, als ik zo door blijf gaan red ik zelfs de 40 km vandaag. Maar zodra ik dat denk voel ik de pijn in een van me blaren alweer. De pijn wordt alsmaar erger en erger, ik stop even om te kijken naar de blaar. Hij is dik en paars, dat kan niet goed zijn. Ik kijk op de kaart en zie dat er 1 km terug in het centrum van Mugi een ziekenhuis is.

Ik neem contact op met mijn ouders en met Eurocross, ik heb werkelijk geen idee hoe ik dit moet aanpakken en om het nog even af te maken spreekt niemand hier Engels. Het personeel zit onderling met elkaar te praten over wat ze moeten doen en of ze iemand kennen die Engels spreekt, maar wanneer ik me uit het niets Japans begin te praten keken ze raar op. Na wat over en weer werd ik naar een dokter gebracht die een beetje Engels spreekt. De dokter verteld me dat ik precies optijd ben gekomen, de blaar was beginnen te infecteren. Hij maakte de boel schoon en gaf me pijnstillers en antibiotica.
Ik stuur de rekening naar mijn ouders zodat zij het kunnen regelen met de verzekering en al snel ben ik weer aan het lopen. De pijnstillers zijn een geschenk uit de hemel, ik heb nog maar weinig last van de pijn.

Het pad is prachtig! zodra ik het centrum van Mugi uit loop kom ik langs de meest prachtige uitkijkpunten, hier doe je het voor, het gevoel als je zo iets moois ziet. Een uitzicht over de kust met een sinaasappelkistje waar je op kunt zitten om van het uitzicht te genieten.

Na een paar uur lopen stop ik even bij een leuk restaurantje met een prachtig uitzicht over zee. Het is wat duur maar ongelooflijk lekker. Ik neem wat kip met rijst en wat soep, het enige dat een redelijke prijs had. Het duurste op de kaart was een visschaal van 10.000 yen, dat is ruim 100 euro! Maar als je de schaal ziet kan je de prijs wel begrijpen.

Met een volle maag ga ik weer op pad, die uren vliegen voorbij, ik ben alleen maar aan het wegdromen in de prachtige kust. Later zie ik nog een pad dat omhoog gaat naar een restaurantje met ook nog een geweldig uitzicht. Ik wil er echt dolgraag eten maar er kan geen hap meer bij, wat ik eerlijk gezegd echt jammer vind, maar aan de andere kant kan ik niet elke keer stoppen wanneer ik een mooi restaurant zie, dan loop ik hier tot in de winter haha.

De uren vliegen voorbij en voor ik het weet heb ik alweer 25 km achter de rug, ben ondertussen al 2 steden door gelopen en heb echt nergens WiFi tegen gekomen. Het wordt hoog tijd dat ik opzoek ga!
Ik vraag mensen waar ik eventueel WiFi kan vinden en uiteindelijk krijg ik een goude tip. Een vrouw verteld me dat er een onsen boven op de heuvel is die vast wel WiFi heeft.

Het weg de heuvel op naar de onsen is een park met een speeltuin en verderop nog een park met overal verlichting en een kerkje. Gewoon WOUW! Dit wordt het, hier ga ik overnachten. Ik begin met mijn tent op te zetten en plotseling rent er een hondje naar me toe en begint tegen me op te springen, ik schrik me dood maar wat een lief beestje! Later komt de eigenaar van de hond ook aan lopen, hij is aardig en ik raak met hem aan de praat. Volgens hem is de onsen alleen nog maar het bochtje om en je bent er. Terwijl ik met de man praat word de hond steeds energieker en begint hij zelf in me been en in me pelgrims stok te bijten. De hond word steeds vervelender en vervelender, hij wilde zelfs aan me tent knagen! Ik heb niets tegen de man maar ik moet hier even vanaf ik heb hier de kracht niet voor. Ik zeg tegen de man dat ik eerst naar de onsen ga en later pas me tent opzet. Ik probeer weg te lopen naar de onsen maar de hond van de man blijf me achtervolgen en probeert me stok te pakken, ik struikel zelfs over dat beest.
Wanneer ik bij de onsen aankom word ik tegen gehouden door het personeel, ze zeggen dat honden niet naar binnen mogen. Ik probeer duidelijk te maken dat de hond niet van mij is maar van een ander. Gelukkig komt de man later de heuvel op om de hond terug te roepen. Ik neem afscheid en ga naar binnen.

De onsen is prachtig! heel sjiek en geordend, hier zou ik ook wel willen slapen. ik vraag aan de receptioniste hoeveel een overnachting kost en de vrouw zegt 10830 yen! Dat is iets te duur naar mijn smaak, dan maar in het park. Eerst even de onsen in, wat eten en dan hopelijk voor het donker me tent nog opzetten.

De onsen is in het begin wat ongemakkelijk, het water is gloeiend heet, ik moet echt stil blijven liggen wil ik niet verbranden, maar zodra ik erin lig voel ik alles ontspannen en kan ik genieten van het uitzicht over de kust.
Na de onsen gooi ik mijn kleren in de was en ga naar het restaurant, daar heb ik heerlijk gegeten en kreeg ik zelfs een toetje als Osettai.
Wanneer ik klaar ben met eten heb ik nog gepraat met wat mensen in het restaurant, die me vertelde dat hun vriend de tocht al 5 keer heeft gelopen. Dit zou ik zo geloven normaal gesproken, er zijn mensen die wel tientallen keren de tocht hebben gelopen. Maar deze kerel zag eruit alsof hij 150 kilo woog, dat krijg je niet zo makkelijk de berg op. Dan laten ze me een foto zien van de man toen hij de tocht liep. Dat was aardig wat kilo's geleden zo te zien.
Na een biertje en wat te hebben gelachen met de mensen haal ik me was op en loop ik terug naar het parkje. Nu heel snel me tent opzetten want het is al aardig donker en de muggen komen al tevoorschijn.

Al met al kan ik zeggen dat dit een top dag was en dat een onsen zeker voor herhaling vatbaar is.


Onsen:

Yūyū-nasa-fureai-no-yado