Dag 6
Door: Thomas Mooijer
Blijf op de hoogte en volg Thomas
05 Juli 2013 | Japan, Yuki
De nacht gaat maar niet voorbij, kikkers kwaken de hele nacht door en de hitte is ondanks de regen nog steeds niet te harden. Ik probeer zo min mogelijk te bewegen zo dat ik het niet nog warmer krijg en als dat nog niet genoeg is komen er steeds auto's die iets uit de drinkautomaat willen verderop.
Met andere woorden ik heb geen oog dicht gedaan...
Gelukkig wordt vandaag een makkelijke dag, ik heb besloten vandaag de kabelbaan te nemen, mijn voeten doen pijn en ik kan nauwelijks lopen en aangezien ik anders 500 meter omhoog moet op een pad wat spekglad is van de regen is de keuze niet al te moeilijk. Toch voelt het als vals spelen, en ik vind het ook zonde want het schijnt dat het pad van tempel 20 naar 21 prachtig hoort te zijn volgens de kaart.
Het station van de kabelbaan is heerlijk fris, met een vrolijk deuntje op de achtergrond en er is nog WiFi ook! Ik koop wat eten in, bericht even met het thuisfront en koop een ticket.
Vals spelen of niet, ik denk dat ik dit uitzicht nooit had gehad als ik was gaan lopen.
Ik zie ook nog standbeelden van wolven op de berg, deze heten volgens kabelbaangids Ōkami, wat volgens mij betekend grote god.
Tempel 21 is werkelijk prachtig, zeker de mooiste die ik tot nu toe heb gezien. Ook hier is weer de Japanse netheid terug te zien, alles is perfect bij gehouden en het is gigantisch. Je kan vanaf hier zelfs tempel 20 zien.
Ik kijk wat rond, doe mijn rituelen en haal de stempel op. Nog even ijsje eten en ik neem weer de kabelbaan terug.
Eenmaal weer beneden moet ik helemaal omlopen om bij een bushalte te komen en de bus te nemen om weer op het juiste pad te komen, en al die moeite om wat pijnlijke voeten...... leuk of niet ik denk dat ik de wereld bij elkaar had gescholden als ik die afdaling had gemaakt.
Wanneer ik bij de bushalte aankom zie ik dat de bus maar een keer om de 80 minuten rijd. Gelukkig is er een supermarkt in de buurt waar ik even kan afkoelen en met eten en drinken kan inkopen.
Terwijl ik lekker zit te geniete van me broodje komt er een oud vrouwtje naast me zitten in de bushalte en die kijkt niet echt vrolijk. Ik dacht dat ik iets verkeerd deed maar ze is achteraf erg aardig. Ik praat wat met de vrouw en vertel haar wat ik zover van het Henro-pad doe. Ze zegt dat ze me wel wil helpen met het uitleggen tegen de buschauffeur.
Na ongeveer een uur te hebben zitten zweten in de bushalte is de bus er dan eindelijk. Het oude vrouwtje verteld de buschauffeur waar ik heen moet en we vertrekken, maar na een tijdje krijg ik het gevoel dat we allang voorbij de bushalte zijn waar ik hoor uit te stappen. Ik vraag het aan de buschauffeur en het enigste dat hij zegt is dat het wel goed komt...... daar heb ik veel aan!
Uiteindelijk stopt de bus bij een halte ver buiten mijn kaart, de buschauffeur verteld me dat deze weg langer is maar dat ik zo niet door de bergen hoef te lopen. Ik ben benieuwd of dit het idee was van het oude vrouwtje. Ik bedank beide voor hun hulp en loop de richting in die de buschauffeur me toe wees.
Bergen of geen bergen, het is HEET! Ik loop nu tussen de rijstvelden en het enige beetje schaduw dat er is komt van wat stroomkabels. Ik moet om de zoveel km vragen welke richting ik moet om bij tempel 22 te komen omdat ik bij god niet meer weet waar ik ben.
De hitte is niet meer te houden, overal om me heen zie ik hittegolven en mijn water is alweer kokend heet, maar dan kom ik de meest geniale uitvinding tegen waar ik echt ongelooflijk blij mee ben, de drinkautomaat! Dit ding heeft serieus me leven gered.
Tempel 22 is niet echt veel bijzonders een kleine tempel met een hele lang trap naar de Hondo (hoofdtempel), deze heeft wel leuk fineerwerk in het plafond zitten en precies als ik er een foto van wil maken liggen me spullen nog beneden aan de trap...... Ik kon dus weer even een paar keer op en neer. Ik rust even uit en haal de stempel op.
Ik besluit om een omweg te nemen naar tempel 23 om zo Tainohama beach te kunnen bekijken, een prachtig strand dat bekend staat om zijn witte strand en zeeschildpadden. Het is maar 3 km omlopen.
Tijdens het lopen lijkt het net of te temperatuur maar blijft stijgen, ik voel me levendig verbranden. Gelukkig is er na een tijdje een tunnel, wat is dat lekker zeg. Los van alle uitlaat gassen is het heerlijk verfrissend en wanneer ik uit de tunnel kom is er een rusthut, perfect. Ik neem even rust en wacht het heetste deel van de dag uit. Me blaren zijn gigantisch en zeer pijnlijk en laat ik nu net nog maar één blarenpleister over hebben. Ik besluit iets nieuws te proberen, ik gebruik wc-papier om mijn blaren af te dekken, het is misschien niet net zo effectief, maar een goede oplossing voor nu.
De tape helpt echter wel, ik loop als een trein en ik ben binnen no-time aangekomen bij Tainohama beach. Ik kom net de hoek om lopen en val bijna om. De wind waait loei hard, het touwtje van me sugegasa (rietenhoed) breekt af en rolt er met top snelheid vandoor en ik kan er weer als een gek er achteraan rennen.
Ik neem wat foto's en kijk wat rond maar ik kan geen restaurant vinden. Ik vraag rond of er wat te vinden is in de omgeving maar helaas zijn de restaurants al dicht.
Ik zie op het strand nog een hut die wat mensen aan het afbouwen zijn, die verkopen overdag eten! Ik ren naar ze toe en vraag of ik nog wat eten kan kopen, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Ik vraag aan de mensen waar ik eventueel mijn tent kan opzetten. Ze sturen me naar een rusthut verderop.
Wanneer ik vertrek komt er nog een vrouw van de groep mensen naar me toe rennen met nog wat brood, koekjes en drinken die ze heb kunnen vinden. Ik wil haar betalen voor het eten en drinken, maar zodra ik mijn portemonnee pak schud ze haar hoofd en zegt ze "Osettai, Osettai".
De rusthut waar de groep mensen me naar toe hebben gestuurd is prachtig maar jammer genoeg waait de wind zo hard dat het niet mogelijk is om me tent op te zetten.
Na wat rond zoeken heb dan eindelijk een windstille plek gevonden op een grasveld naast een zwembad of gymzaal, ik hoor in ieder geval veel kinderen in het gebouw.
Nu tentje opzetten en hopen dat ik een beetje kan slapen.
Tempels:"
Tempel 21 Tairyūji
Tempel 22 Byōdōji
Met andere woorden ik heb geen oog dicht gedaan...
Gelukkig wordt vandaag een makkelijke dag, ik heb besloten vandaag de kabelbaan te nemen, mijn voeten doen pijn en ik kan nauwelijks lopen en aangezien ik anders 500 meter omhoog moet op een pad wat spekglad is van de regen is de keuze niet al te moeilijk. Toch voelt het als vals spelen, en ik vind het ook zonde want het schijnt dat het pad van tempel 20 naar 21 prachtig hoort te zijn volgens de kaart.
Het station van de kabelbaan is heerlijk fris, met een vrolijk deuntje op de achtergrond en er is nog WiFi ook! Ik koop wat eten in, bericht even met het thuisfront en koop een ticket.
Vals spelen of niet, ik denk dat ik dit uitzicht nooit had gehad als ik was gaan lopen.
Ik zie ook nog standbeelden van wolven op de berg, deze heten volgens kabelbaangids Ōkami, wat volgens mij betekend grote god.
Tempel 21 is werkelijk prachtig, zeker de mooiste die ik tot nu toe heb gezien. Ook hier is weer de Japanse netheid terug te zien, alles is perfect bij gehouden en het is gigantisch. Je kan vanaf hier zelfs tempel 20 zien.
Ik kijk wat rond, doe mijn rituelen en haal de stempel op. Nog even ijsje eten en ik neem weer de kabelbaan terug.
Eenmaal weer beneden moet ik helemaal omlopen om bij een bushalte te komen en de bus te nemen om weer op het juiste pad te komen, en al die moeite om wat pijnlijke voeten...... leuk of niet ik denk dat ik de wereld bij elkaar had gescholden als ik die afdaling had gemaakt.
Wanneer ik bij de bushalte aankom zie ik dat de bus maar een keer om de 80 minuten rijd. Gelukkig is er een supermarkt in de buurt waar ik even kan afkoelen en met eten en drinken kan inkopen.
Terwijl ik lekker zit te geniete van me broodje komt er een oud vrouwtje naast me zitten in de bushalte en die kijkt niet echt vrolijk. Ik dacht dat ik iets verkeerd deed maar ze is achteraf erg aardig. Ik praat wat met de vrouw en vertel haar wat ik zover van het Henro-pad doe. Ze zegt dat ze me wel wil helpen met het uitleggen tegen de buschauffeur.
Na ongeveer een uur te hebben zitten zweten in de bushalte is de bus er dan eindelijk. Het oude vrouwtje verteld de buschauffeur waar ik heen moet en we vertrekken, maar na een tijdje krijg ik het gevoel dat we allang voorbij de bushalte zijn waar ik hoor uit te stappen. Ik vraag het aan de buschauffeur en het enigste dat hij zegt is dat het wel goed komt...... daar heb ik veel aan!
Uiteindelijk stopt de bus bij een halte ver buiten mijn kaart, de buschauffeur verteld me dat deze weg langer is maar dat ik zo niet door de bergen hoef te lopen. Ik ben benieuwd of dit het idee was van het oude vrouwtje. Ik bedank beide voor hun hulp en loop de richting in die de buschauffeur me toe wees.
Bergen of geen bergen, het is HEET! Ik loop nu tussen de rijstvelden en het enige beetje schaduw dat er is komt van wat stroomkabels. Ik moet om de zoveel km vragen welke richting ik moet om bij tempel 22 te komen omdat ik bij god niet meer weet waar ik ben.
De hitte is niet meer te houden, overal om me heen zie ik hittegolven en mijn water is alweer kokend heet, maar dan kom ik de meest geniale uitvinding tegen waar ik echt ongelooflijk blij mee ben, de drinkautomaat! Dit ding heeft serieus me leven gered.
Tempel 22 is niet echt veel bijzonders een kleine tempel met een hele lang trap naar de Hondo (hoofdtempel), deze heeft wel leuk fineerwerk in het plafond zitten en precies als ik er een foto van wil maken liggen me spullen nog beneden aan de trap...... Ik kon dus weer even een paar keer op en neer. Ik rust even uit en haal de stempel op.
Ik besluit om een omweg te nemen naar tempel 23 om zo Tainohama beach te kunnen bekijken, een prachtig strand dat bekend staat om zijn witte strand en zeeschildpadden. Het is maar 3 km omlopen.
Tijdens het lopen lijkt het net of te temperatuur maar blijft stijgen, ik voel me levendig verbranden. Gelukkig is er na een tijdje een tunnel, wat is dat lekker zeg. Los van alle uitlaat gassen is het heerlijk verfrissend en wanneer ik uit de tunnel kom is er een rusthut, perfect. Ik neem even rust en wacht het heetste deel van de dag uit. Me blaren zijn gigantisch en zeer pijnlijk en laat ik nu net nog maar één blarenpleister over hebben. Ik besluit iets nieuws te proberen, ik gebruik wc-papier om mijn blaren af te dekken, het is misschien niet net zo effectief, maar een goede oplossing voor nu.
De tape helpt echter wel, ik loop als een trein en ik ben binnen no-time aangekomen bij Tainohama beach. Ik kom net de hoek om lopen en val bijna om. De wind waait loei hard, het touwtje van me sugegasa (rietenhoed) breekt af en rolt er met top snelheid vandoor en ik kan er weer als een gek er achteraan rennen.
Ik neem wat foto's en kijk wat rond maar ik kan geen restaurant vinden. Ik vraag rond of er wat te vinden is in de omgeving maar helaas zijn de restaurants al dicht.
Ik zie op het strand nog een hut die wat mensen aan het afbouwen zijn, die verkopen overdag eten! Ik ren naar ze toe en vraag of ik nog wat eten kan kopen, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Ik vraag aan de mensen waar ik eventueel mijn tent kan opzetten. Ze sturen me naar een rusthut verderop.
Wanneer ik vertrek komt er nog een vrouw van de groep mensen naar me toe rennen met nog wat brood, koekjes en drinken die ze heb kunnen vinden. Ik wil haar betalen voor het eten en drinken, maar zodra ik mijn portemonnee pak schud ze haar hoofd en zegt ze "Osettai, Osettai".
De rusthut waar de groep mensen me naar toe hebben gestuurd is prachtig maar jammer genoeg waait de wind zo hard dat het niet mogelijk is om me tent op te zetten.
Na wat rond zoeken heb dan eindelijk een windstille plek gevonden op een grasveld naast een zwembad of gymzaal, ik hoor in ieder geval veel kinderen in het gebouw.
Nu tentje opzetten en hopen dat ik een beetje kan slapen.
Tempels:"
Tempel 21 Tairyūji
Tempel 22 Byōdōji
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
