Dag 5

6 uur 's ochtends word ik wakker en ik hoor het nog steeds de regen, het houdt maar niet op! Het heeft serieus non-stop geregend sinds gisteren.
Ik besluit maar rustig aan te doen en te wachten tot de regen een beetje ophoudt, ik schrijf mijn verhaal, ruim mijn tent op en wacht de boel lekker af in de rusthut.

Het is 8 uur 's ochtends wanneerde regen een beetje begint te minderen. Ik trek mijn poncho aan en zet er meteen de volle vaart in.
Ondanks de regen is het toch nog 28 graden en dat met nog een poncho aan maakt het niet frisser, ik denk dat ik de poncho beter uit kan doen want ik word natter van het zweet dan de regen.
De wil is er ECHT niet vandaag, twijfels trekken al snel op, waarom doe ik dit? Kan ik dit wel? moet ik het opgeven? Na een paar uur kan ik al niet meer, me blaren beginnen pijn te doen en me lijf heeft geen puf meer.

Als ik uiteindelijk bij tempel 18 in de buurt kom ruik ik ineens..... Nederland! Nou ja niet Nederland maar koeien, de heerlijke lucht doet me weer even denken aan thuis en dat helpt niet echt. Even later kom ik aan sjokken bij tempel 18 en ik plof meteen neer op een bankje. Ik bel me moeder op en vertel haar dat ik er helemaal doorheen ben, ik kan echt niet meer, maar ik wil zo graag verder met de tocht. Ze verteld me dat ik er nog even goed over na moet denken en als het echt niet meer kan dat ik er een einde aan zal moeten maken. Het heeft geen zin om mezelf kapot te maken.
Ik maak uiteindelijk een belofte aan mezelf, ik ga tot de kust, neem daar een dagje rust en dan besluit ik of ik stop of door ga.
Nu ik me gedachten weer een beetje op een rijtje heb voel ik me al stukke beter. Ik rond tempel 18 af en wandel alweer op hoog tempo richting tempel 19.

Tempel 19 is prachtig, de tempelgebouwen zijn groot en vol details en de tuin heel mooi bijgehouden. Ik leg me spullen neer en doe de sutra's, vervolgens haal ik mijn stempel op en kijk ik nog even rond.
Wanneer ik naar de WC wil gaan krijg ik de schrik van me leven, ik stap bijna op een grote grijze slang, nou schrik ik niet snel maar ik stond zowat te schreeuwen als een klein meisje. Ik ga meteen opzoek naar een monnik die ik zag lopen rond de tempel en waarschuw hem dat er een slang rond kruipt. Hij vraagt me waar de slang is en ik laat hem de plek zien waar ik de slang tegen kwam, maar deze was nergens meer te zien. We gaan beide opzoek naar de slang en wanneer ik op eens naast me kijk hangt de slang in de boom naast mijn hoofd........ en dat was hartaanval nummer 2 vandaag! Gelukkig was de slang niet gevaarlijk volgens de monnik en jaagt hij alleen maar op duiven die rond de tempel hangen.
Voor ik tempel 19 verlaat kijk ik nog heel even op de kaart. Tempel 20 kan ik redden voor vandaag maar deze ligt wel 500 meter hoog. Gelukkig zie ik dat er even voorbij tempel 20 een rusthut ligt en de man die ik bij tempel 6 heb ontmoet heeft nog een Tsyuyado op de kaart aangewezen, daar zou ik dan kunnen overnachten.

Onderweg loop ik langs een kleuterschool die net uit is, het is werkelijk hilarisch om al die kleine kinderen te zien in hun blauwe kleertjes met gele hoedjes en rugzakjes, lijkt wel of ik in een aflevering van Shin-chan loop hahaha. Ik loop lekker rustig door zonder door te hebben dat ik ondertussen gevolgd word door een halve school van die kleine kinderen. De weg waar langs lopen is vrij druk en waarschuw ik de kinderen wanneer er een auto aan komt, ik lijk nu wel de begeleider. We raken aan de praat en ik sta helemaal versteld van ze, de kinderen zijn nog maar 7-9 jaar oud en kunnen al beter Engels dan menig Japanner. Ze krijgen nu al Engels op school en als dat nog niet genoeg is hebben sommige kinderen nog privéschool waar ze Engels leren na hun huidige school en ze vinden het niet eens erg ook. Als ik bij de splitsing kom om de bergen in te gaan neem ik afscheid van de kinderen en bereid ik me voor op de klim.

Het pad richting tempel 20 is stijl en glad vanwege alle regen die is gevallen, maar het is minder zwaar vergeleken met tempel 12.
Eenmaal boven is de man met de hamer al aardig bezig met me in elkaar te slaan. De afdaling ga ik niet meer redden, ik denk dat ik maar hier bij de tempel blijf overnachten. Ik laat de stempel zetten en vraag of er Shukubo(tempelovernachting) beschikbaar is, maar helaas, ze zijn vandaag gesloten. Dit betekend dat ik als nog de afdaling moet maken, 2,5 km de berg af...... ooeeh die ga ik voelen.

Wanneer ik begin met afdalen zie ik al meteen dat het een nachtmerrie gaat worden. Het pad loopt stijl naar beneden en is bedekt met mossige stenen, ik kan zowat van de berg afglijden.
Na 2,5 km afdalen en zo'n 20 bijna valpartijen ben ik eindelijk beneden aangekomen, ik sta echt te trillen op me benen. Ik ga meteen opzoek naar de rusthut en de Tsuyado, maar zoals je wel met mijn geluk kan verwachten is de rusthut niet veel en is de Tsuyado gesloten..... heb ik weer.

Ik besluit rond te vragen waarom de Tsuyado dicht is en of iemand deze misschien zou kunnen open maken, maar jammer genoeg is de hut een paar dagen geleden definitief dicht gegaan. Ik krijg een aanrader om iets verder te lopen en met tent op te zetten bij een oud verlaten school gebouw. Het lijkt perfect, maar ik heb teveel enge films gezien om hier de nacht door te brengen, dat wordt het dus niet.
Even verder op de weg is een man bezig met zijn tuin, ik vraag hem waar er eventueel een plek is om te overnachten, de man verteld me dat er aan het einde van de weg een kabelbaan is met een hostel in de buurt, maar dat is nog wel 6,8 km lopen. Dan komt er opeens een vrouwtje naar buiten lopen en praat even met de man, niet veel later komen ze naar me toe en zeggen dat de vrouw me wel een lift wil geven. Top!

Tijdens de rit richting de hostel raken we aan de praat, blijkbaar is haar broer degene die mijn stempel heeft gezet bij tempel 20, ze verteld me dat zij daar ook werkt maar momenteel even vrij heeft om bij te komen. En dan denk ik bij me eigen, hoe kun je overspannen raken van het werken in een tempel.....???? Dat lijkt mij juist de plek om bij te komen van overspanning.
Terwijl we praten let de vrouw niet al te goed op de weg en voor ik het weet, BOEM, kat onder de auto. Ik flip helemaal, we hebben net dat arme beest gul dood gereden, negen levens of niet die is er geweest. Ik kijk naar de vrouw en haar reactie maakte mij echt bang, ze gaf er helemaal niets om dat ze zojuist een dier heeft dood gereden, ze zegt wel dat ze het een beetje zielig vindt, maar met de meest emotieloze blik ooit.
Arm beest.......

Als we eindelijk bij de kabelbaan aan komen zien we dat de hostel in verbouwing is en dus gesloten, het is echt me geluksdag.......niet dus!
Ik kijk goed om me heen en zie dat de ingang van de kabelbaan een grote overkapping heeft, dat komt goed uit want het begint al te regenen. De vrouw bied me nog aan om me naar een onsen verderop te brengen, maar dit sla ik af, ik ben moe en heb geen energie meer om nog überhaupt in bad te gaan. Ik bedank de vrouw voor de rit en neem afscheid.

Bij de ingang staat een man met zijn zoontje te kijken naar de Koi karpers in de vijver, ze kijken me maar raar aan wanneer ik mijn tentje voor de gesloten ingang begin op te bouwen, maar zodra het harder gaat regenen komen ze ook onder het afdak staan. Wanneer mijn tentje staat zie ik verderop nog een wandelaar die kijkt of de kabelbaan open is, maar helaas is deze voor vandaag niet meer open en hij loopt wat verder op te kijken wat er nog meer is.
Wanneer de vrouw van de man met het kind komt om de 2 op te halen vragen ze of ik misschien mee wil naar de onsen waar ze verblijven, maar ik wijs dit verzoek af, mijn tent staat toch al. Ik zeg tegen het gezinnetje dat er een hier ergens een man rond loopt die dank ik graag mee zou gaan naar de onsen. Ik zoek uiteindelijk met het gezinnetje naar de wandelaar en vinden hem al snel ergens op het terrein rond dwalen. De man bedankt me voor het regelen voor een rit en vertrekt met het gezinnetje richting de onsen.

Hopelijk zal dit karma mijn geluk een beetje omkeren!


Tempels:

Tempel 18 Onzanji
Tempel 19 Tatsueji
Tempel 20 Kakurinji