Dag 18
Door: Thomas Mooijer
Blijf op de hoogte en volg Thomas
17 Juli 2013 | Japan, Kuroshio
Ik heb echt heerlijk geslapen vergeleken met de afgelopen nachten. De wekker staat om 5 uur maar toch voel ik me fris en uitgeslapen. Ik schrijf m'n verhaal, pak m'n spullen in en kijk wat tv.
Om 7 uur wordt naar beneden geroepen voor het eten. Het oude vrouwtje heeft haar best gedaan. Ik krijg sashimi met rijst, een ei en wat miso soep. Ze legt me uit dat ik het ei moet mengen met de rijst, dus ik breek het ei en natuurlijk gaat het verkeerd...... ik zit helemaal vol. Gelukkig kon het vrouwtje er wel om lachen. Ongeveer 20 tissues verder kan ik eindelijk beginnen met eten en het is echt heerlijk.
Ik vraag aan het oude vrouwtje waar ik een drogist kan vinden, want ik denk niet dat ik tempel 38. Ze verteld me dat het moeilijk uit te leggen is en dat ze straks wel even met me mee loopt.
Rond 8 uur sta ik klaar voor vertrek, ik betaal het vrouwtje en trek mijn schoenen aan. Bij het aantrekken voel ik mijn nieuwe blaren meteen. De teller staat momenteel op 14 blaren, maar gelukkig zijn er 3 beter aan het worden, dan nog zijn dat er nog steeds 11.
Eenmaal bij de drogist aangekomen neem ik afscheid van het oude vrouwtje en bedank haar voor alles. De drogist is groot, héél groot, dit kan nog wel even duren voor ik blarenpleisters en pijnstillers heb gevonden. Ik probeer het zelf te zoeken maar jammer genoeg kan ik nog niet zo goed Japans lezen. Toch maar even om hulp vragen. Ik weet het Japanse woord voor pijnstillers maar toch komt het vrouwtje elke keer weer met spierverslappers. Ik besluit het thuisfront op te bellen en vraag ze of ze voor me kunnen uitzoeken wat nou goeie pijnstillers zijn in Japan en vraag vervolgens aan de medewerker of ze die hebben. 1 minuut later is ze terug met de pijnstillers en kan ik eindelijk beginnen met lopen, nou ja lopen zou ik het niet noemen, het is praktisch kruipen zo langzaam ga ik. ik moet natuurlijk weer even door de pijn heen lopen.
Tempel 37 is niet veel speciaals maar de natuur bij de tempel geeft het toch wel wat. Vooral de schilderingen op het plafond kunnen je uren bezighouden, elk vakje heeft weer een ander schilderwerk. Ik doe de rituelen, laat de stempel zetten in de nōkyōchō en zet het weer op een lopen.
Na een paar kilometer gaat het alweer wat beter en zit het tempo er goed in. De temperatuur is met zo'n 29 graden nog redelijk te verdragen. Rond een uur of 12 besluit ik even bij te tanken in het restaurantje van een onsen. Helaas was de kip niet al te lekker, het leek wel alsof ik op taai rubber zat te kauwen. Gelukkig is het toetje wel lekker.
Na het eten kom ik toch wel een beetje in de verleiding om de onsen te pakken, het is nu toch het heetste moment van de dag dus kan ik beter even ontspannen. Het warme water is echt een zegen voor m'n voeten en na evenveel rimpels te hebben gekregen als een 80 jarige pak ik nog een ijsje en chill ik verder in de massagestoel. Mijn hele dag is weer goed!
Wanneer ik weer begin met lopen kan ik alleen nog maar lachen, ik weet niet waarom maar ik voel me vrolijk. Aangezien de accu van mijn telefoon toch vol zit gooi ik een muziekje aan. Ik was bijna vergeten dat lopen ook leuk kan zijn. Met Mumford & Sons aan loop ik lekker relaxed me te zingen, er is hier toch geen mens die me hoort dus er vallen geen gewonden. Dit gevoel is echter van korte duur, ik kom uiteindelijk bij een tunnel waar ik niet eens het licht aan het einde van de tunnel zie, sterker nog ik kan niet eens een meter vooruit kijken zo donker is het. Ik kijk op de kaart en zie dat hier toch echt doorheen moet, niiiieeeet leuk! Ik heb teveel enge films gezien om hier nog doorheen te lopen......
Ik gebruik m'n wandelstok om te voelen waar de muren zijn en of ik nergens tegen aan lopen. Letterlijk elk geluidje doet mijn nekharen rechtop staan. Na 5 minuten zie ik dan eindelijk een wat licht aan het einde van de tunnel, ik heb het overleefd haha!
Wanneer ik weer een beetje in de bewoonde wereld kom loop ik langs een klein tentje wat in principe niet veel voorstelt maar wat er echt uit ziet als een zomerse chillplek. Ik ontmoet de mensen die er zitten en eet wat yakisoba gevolgd door een ijsje. Blijkbaar heeft de man die het kleine tentje runt alles zelf gemaakt. Dat is pas vakmanschap! De mensen zijn vet aardig en geven me niet alleen osettai en visite kaartjes maar ook een warm afscheid. Zo'n warm afscheid dat de man en ik zelf vergeten af te rekenen, dus na 5 minuten lopen kom ik erachter en sprint ik zo snel mogelijk terug. De man kijkt raar op wanneer ik hijgend en puffend weer voor de deur sta. Ik geef hem het geld en hij slaat zichzelf lachend voor z'n kop, hij was het helemaal vergeten. Hij bedankt me voor de moeite en zwaait me nogmaals uit. Het is nu 6 uur als ik het goed doe kan ik nog wat kilometers pakken.
Even later zie ik een sportveldje wat in de schaduw ligt, daar zou ik wel fris kunnen slapen vannacht. Ik vraag aan de mensen van het kantoor ernaast of ik m'n tent er mag opzetten. Ze vinden het goed maar er is om 7 uur nog wel een wedstrijd. Hmm.... dat wordt wel erg laat. Een van de mannen van het kantoor verteld me dat er 2 km verderop een park aan de kust is waar ik m'n tent kan opzetten en er is nog een wc ook. Top!
ik moet eerlijk zeggen, ik verwachte niet veel toen ik dacht aan het parkje, het zal wel weer slecht onderhouden zijn. Dat blijkt uiteindelijk ook wel te kloppen, maar woooouuuww wat is het hier mooi! Ik heb de plek voor m'n tentje ook meteen gevonden, een steiger die uitkijkt over de prachtige kustlijn. Echt ongelooflijk! De muggen vallen hier ook mee omdat het overal vol zit met spinnenwebben, en ik bedoel echt OVERAL. Die slechte onderhoud is zo slecht nog niet. Ik schrijf m'n verhaaltje terwijl ik geniet van de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien.
Midden in de nacht besluit ik even naar de wc te gaan. Ik kruip m'n tent uit en kijk omhoog. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n heldere sterrenhemel gezien, ik zie zelf een blauwe sterrennevel in de lucht. Ik neem toch even de tijd om van dit beeld te genieten. Helaas kan mijn camera het niet goed op de foto krijgen.
Ik ben bijzonder trots op deze plek!!
Tempels:
Tempel 37 Iwamotoji
(PS: omdat de locatie niet altijd kan worden gevonden zal ik de locatie zelf geven)
Kuroshio (shikoku), Japan
Om 7 uur wordt naar beneden geroepen voor het eten. Het oude vrouwtje heeft haar best gedaan. Ik krijg sashimi met rijst, een ei en wat miso soep. Ze legt me uit dat ik het ei moet mengen met de rijst, dus ik breek het ei en natuurlijk gaat het verkeerd...... ik zit helemaal vol. Gelukkig kon het vrouwtje er wel om lachen. Ongeveer 20 tissues verder kan ik eindelijk beginnen met eten en het is echt heerlijk.
Ik vraag aan het oude vrouwtje waar ik een drogist kan vinden, want ik denk niet dat ik tempel 38. Ze verteld me dat het moeilijk uit te leggen is en dat ze straks wel even met me mee loopt.
Rond 8 uur sta ik klaar voor vertrek, ik betaal het vrouwtje en trek mijn schoenen aan. Bij het aantrekken voel ik mijn nieuwe blaren meteen. De teller staat momenteel op 14 blaren, maar gelukkig zijn er 3 beter aan het worden, dan nog zijn dat er nog steeds 11.
Eenmaal bij de drogist aangekomen neem ik afscheid van het oude vrouwtje en bedank haar voor alles. De drogist is groot, héél groot, dit kan nog wel even duren voor ik blarenpleisters en pijnstillers heb gevonden. Ik probeer het zelf te zoeken maar jammer genoeg kan ik nog niet zo goed Japans lezen. Toch maar even om hulp vragen. Ik weet het Japanse woord voor pijnstillers maar toch komt het vrouwtje elke keer weer met spierverslappers. Ik besluit het thuisfront op te bellen en vraag ze of ze voor me kunnen uitzoeken wat nou goeie pijnstillers zijn in Japan en vraag vervolgens aan de medewerker of ze die hebben. 1 minuut later is ze terug met de pijnstillers en kan ik eindelijk beginnen met lopen, nou ja lopen zou ik het niet noemen, het is praktisch kruipen zo langzaam ga ik. ik moet natuurlijk weer even door de pijn heen lopen.
Tempel 37 is niet veel speciaals maar de natuur bij de tempel geeft het toch wel wat. Vooral de schilderingen op het plafond kunnen je uren bezighouden, elk vakje heeft weer een ander schilderwerk. Ik doe de rituelen, laat de stempel zetten in de nōkyōchō en zet het weer op een lopen.
Na een paar kilometer gaat het alweer wat beter en zit het tempo er goed in. De temperatuur is met zo'n 29 graden nog redelijk te verdragen. Rond een uur of 12 besluit ik even bij te tanken in het restaurantje van een onsen. Helaas was de kip niet al te lekker, het leek wel alsof ik op taai rubber zat te kauwen. Gelukkig is het toetje wel lekker.
Na het eten kom ik toch wel een beetje in de verleiding om de onsen te pakken, het is nu toch het heetste moment van de dag dus kan ik beter even ontspannen. Het warme water is echt een zegen voor m'n voeten en na evenveel rimpels te hebben gekregen als een 80 jarige pak ik nog een ijsje en chill ik verder in de massagestoel. Mijn hele dag is weer goed!
Wanneer ik weer begin met lopen kan ik alleen nog maar lachen, ik weet niet waarom maar ik voel me vrolijk. Aangezien de accu van mijn telefoon toch vol zit gooi ik een muziekje aan. Ik was bijna vergeten dat lopen ook leuk kan zijn. Met Mumford & Sons aan loop ik lekker relaxed me te zingen, er is hier toch geen mens die me hoort dus er vallen geen gewonden. Dit gevoel is echter van korte duur, ik kom uiteindelijk bij een tunnel waar ik niet eens het licht aan het einde van de tunnel zie, sterker nog ik kan niet eens een meter vooruit kijken zo donker is het. Ik kijk op de kaart en zie dat hier toch echt doorheen moet, niiiieeeet leuk! Ik heb teveel enge films gezien om hier nog doorheen te lopen......
Ik gebruik m'n wandelstok om te voelen waar de muren zijn en of ik nergens tegen aan lopen. Letterlijk elk geluidje doet mijn nekharen rechtop staan. Na 5 minuten zie ik dan eindelijk een wat licht aan het einde van de tunnel, ik heb het overleefd haha!
Wanneer ik weer een beetje in de bewoonde wereld kom loop ik langs een klein tentje wat in principe niet veel voorstelt maar wat er echt uit ziet als een zomerse chillplek. Ik ontmoet de mensen die er zitten en eet wat yakisoba gevolgd door een ijsje. Blijkbaar heeft de man die het kleine tentje runt alles zelf gemaakt. Dat is pas vakmanschap! De mensen zijn vet aardig en geven me niet alleen osettai en visite kaartjes maar ook een warm afscheid. Zo'n warm afscheid dat de man en ik zelf vergeten af te rekenen, dus na 5 minuten lopen kom ik erachter en sprint ik zo snel mogelijk terug. De man kijkt raar op wanneer ik hijgend en puffend weer voor de deur sta. Ik geef hem het geld en hij slaat zichzelf lachend voor z'n kop, hij was het helemaal vergeten. Hij bedankt me voor de moeite en zwaait me nogmaals uit. Het is nu 6 uur als ik het goed doe kan ik nog wat kilometers pakken.
Even later zie ik een sportveldje wat in de schaduw ligt, daar zou ik wel fris kunnen slapen vannacht. Ik vraag aan de mensen van het kantoor ernaast of ik m'n tent er mag opzetten. Ze vinden het goed maar er is om 7 uur nog wel een wedstrijd. Hmm.... dat wordt wel erg laat. Een van de mannen van het kantoor verteld me dat er 2 km verderop een park aan de kust is waar ik m'n tent kan opzetten en er is nog een wc ook. Top!
ik moet eerlijk zeggen, ik verwachte niet veel toen ik dacht aan het parkje, het zal wel weer slecht onderhouden zijn. Dat blijkt uiteindelijk ook wel te kloppen, maar woooouuuww wat is het hier mooi! Ik heb de plek voor m'n tentje ook meteen gevonden, een steiger die uitkijkt over de prachtige kustlijn. Echt ongelooflijk! De muggen vallen hier ook mee omdat het overal vol zit met spinnenwebben, en ik bedoel echt OVERAL. Die slechte onderhoud is zo slecht nog niet. Ik schrijf m'n verhaaltje terwijl ik geniet van de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien.
Midden in de nacht besluit ik even naar de wc te gaan. Ik kruip m'n tent uit en kijk omhoog. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n heldere sterrenhemel gezien, ik zie zelf een blauwe sterrennevel in de lucht. Ik neem toch even de tijd om van dit beeld te genieten. Helaas kan mijn camera het niet goed op de foto krijgen.
Ik ben bijzonder trots op deze plek!!
Tempels:
Tempel 37 Iwamotoji
(PS: omdat de locatie niet altijd kan worden gevonden zal ik de locatie zelf geven)
Kuroshio (shikoku), Japan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
